گسسته، باز و يا منظم محدوديتهای زيادی دارد. انواع مخلوطهای آسفالت گرم و بتن آسفالتی مصرفی در قشرهای روسازی راه به شرح زير است.

قشر رويه (توپکا)

  آسفالت رويه آخرين قشر آسفالتی است که در تماس مستقيم با بارهای وارده از ترافيک و عوامل جوی محيط قرار می‌گيرد، و لذا بايد طوری طرح و اجرا شود که در مقابل اثرات سوء آب، يخبندان، و تغييرات دما از پايايی و مقاومت لازم برخوردار باشد. قشر رويه معمولاً نسبت به قشرهای آستر (بيندر) و اساس قيری دارای دانه‌بندی ريزتر و در نتيجه قير بيشتر می‌باشد. حداکثر اندازه سنگدانه‌ها در اين قشر از 5/9 تا 19 ميليمتر متغير است که با توجه به بافت سطحی مورد نياز انتخاب می‌شود. برای ازدياد مقاومت در مقابل لغزندگی و جلوگيری از ايستابيهای سطحی، از يک نوع آسفالت رويه با دانه‌بندی باز استفاده می‌شود که حداقل ضخامت آن حدود 20 ميليمتر است که جزو سيستم روسازی راه منظور نمی‌شود و نمی‌توان از آن به عنوان قشر جايگزين رويه اصلی استفاده کرد.

قشر آستر

  قشر آستر  بين رويه و قشرهای آسفالتی زير آن و يا بين رويه و قشر اساس قرار می‌گيرد. اندازه سنگدانه‌ها برای آستر معمولاً بين 19 تا 5/37 ميليمتر متغير است. گاهی اوقات در شرايط ترافيک خيلی سنگين، از جمله در بنادر و اسکله‌ها مشروط بر آنکه بافت سطحی آن مشکلی ايجاد نکند، از دانه‌بنديهای تيپ قشر آستر که در مقابل تغيير شکل ناشی از بارهای خيلی سنگين حساسيت کمتری دارد، برای قشر رويه استفاده می‌شود.

 اساس قيری

  اساس قيری می‌تواند به عنوان اولين قشر روسازی آسفالتی مستقيماً روی بستر روسازی آماده شده راه و يا روی قشر اساس شکسته قرار گيرد. حداکثر اندازه سنگدانه‌ها برای اين قشر معمولاً تا 50 ميليمتر و در مواردی نيز تا 75 ميليمتر قابل اجرا است. از اساس قيری با دانه‌بندی باز به عنوان يک لايه زهکش به منظور تسريع در تخليه آبهای نفوذی به سيستم روسازی، که نوع مشابه آن در نقش لايه جاذب تنش و به منظور جلوگيری از بازگشت ترکها در بهسازيها، با حداکثر اندازه سنگدانه‌های 5/37 تا 75 ميليمتر، متشکل از مصالح 100 درصد شکسته است، استفاده می‌کنند.